Czym jest bulimia i dlaczego wymaga profesjonalnej pomocy?
Bulimia, zwana także żarłocznością psychiczną, to jedno z najczęstszych zaburzeń odżywiania. Osoby borykające się z bulimią przeżywają na przemian okresy niekontrolowanego objadania się dużą ilością pokarmu, po których następują zachowania kompensacyjne, takie jak wywoływanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających lub forsowny wysiłek fizyczny. Bulimia jest chorobą wieloczynnikową – łączy podłoże psychiczne (m.in. niską samoocenę, brak akceptacji własnego ciała) z czynnikami biologicznymi i społecznymi.
Najczęstsze objawy bulimii
- Napady „wilczego głodu”, spożywanie bardzo dużych ilości jedzenia w krótkim czasie.
- Lęk przed przybraniem na wadze, stosowanie restrykcyjnych diet w międzyczasie.
- Częste wizyty w łazience po jedzeniu, mogące świadczyć o próbach wymiotowania.
- Wahania wagi lub ukrywanie jedzenia, kłamstwa dotyczące ilości spożywanego pokarmu.
Jak wspierać bliską osobę z bulimią?
Otwarte i życzliwe podejście
Osobie chorej często towarzyszy wstyd i poczucie winy, dlatego kluczowe jest unikanie oskarżeń i oceniania. Zamiast tego – zaproponuj rozmowę, zapytaj o samopoczucie, wyraź chęć pomocy.
Profesjonalna diagnoza i leczenie
Zdarza się, że bulimia bywa mylona z innymi zaburzeniami odżywiania (jak anoreksja bulimiczna czy kompulsywne objadanie). Dlatego pierwszym krokiem powinna być konsultacja ze specjalistą: lekarzem, psychologiem lub psychodietetykiem.
Terapia poznawczo-behawioralna (CBT)
Najczęściej stosowaną formą psychoterapii w leczeniu bulimii jest CBT. Pomaga ona w identyfikowaniu i modyfikacji negatywnych schematów myślowych, związanych z obrazem własnego ciała i relacją z jedzeniem.
Farmakoterapia
W niektórych przypadkach do terapii włączane są leki przeciwdepresyjne (np. SSRI), które mogą łagodzić objawy lękowe i redukować częstotliwość napadów. Warto jednak pamiętać, że farmakoterapia powinna być tylko częścią kompleksowego leczenia.
Praktyczne wskazówki dla osób wspierających
- Unikaj kontroli: Zbyt ścisłe monitorowanie tego, co i ile chora osoba je, może wywołać dodatkowy stres i poczucie presji.
- Zadbaj o edukację: Wspólnie czytajcie materiały o bulimii, rozmawiajcie o emocjach i obawach.
- Stwórz bezpieczne otoczenie: Zachęcaj do podejmowania aktywności, które odwracają uwagę od kompulsywnego jedzenia (spacer, hobby, trening relaksacyjny).
Powiązane artykuły
- Zajadanie stresu. Jak wyleczyć? – przydatne wskazówki, jeśli objadanie pojawia się głównie w chwilach napięcia emocjonalnego.
- Zaburzenia odżywiania u nastolatka – jeśli w rodzinie jest młoda osoba z zaburzeniami odżywiania.
FAQ
1. Czy bulimia może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych?
Tak, częste wymioty i niezdrowe zachowania kompensacyjne mogą powodować odwodnienie, zaburzenia elektrolitowe, problemy z uzębieniem (przez kontakt szkliwa z kwasem żołądkowym) czy uszkodzenia przełyku.
2. Jak długo trwa leczenie bulimii?
To zależy od indywidualnego przypadku i gotowości pacjenta do współpracy w terapii. Pierwsze pozytywne efekty mogą się pojawić już po kilku tygodniach, lecz pełne wyleczenie może zająć od kilku miesięcy do kilkunastu.
3. Czy wsparcie rodziny jest niezbędne?
Choć każdy przypadek jest inny, wsparcie i zrozumienie ze strony najbliższych odgrywa ogromną rolę w procesie terapii i pomagają utrzymać motywację do leczenia.